روش های درمان ترومبوز عمدتاً شامل درمان دارویی و درمان جراحی است.درمان دارویی بر اساس مکانیسم اثر به داروهای ضد انعقاد، داروهای ضد پلاکت و داروهای ترومبولیتیک تقسیم می شود.ترومبوز تشکیل شده را حل می کند.برخی از بیمارانی که نشانه ها را برآورده می کنند نیز می توانند با جراحی درمان شوند.

1. درمان دارویی:

1) داروهای ضد انعقاد: معمولاً از هپارین، وارفارین و داروهای ضد انعقاد خوراکی جدید استفاده می شود.هپارین دارای اثر ضد انعقادی قوی در داخل بدن و در شرایط آزمایشگاهی است که می تواند به طور موثر از ترومبوز ورید عمقی و آمبولی ریه جلوگیری کند.اغلب برای درمان انفارکتوس حاد میوکارد و ترومبوآمبولی وریدی استفاده می شود.لازم به ذکر است که هپارین را می توان به هپارین شکسته نشده و هپارین با وزن مولکولی کم تقسیم کرد که دومی عمدتاً با تزریق زیر جلدی است.وارفارین می تواند از فعال شدن فاکتورهای انعقادی وابسته به ویتامین K جلوگیری کند.این یک ضد انعقاد میانی از نوع دیکومارین است.این عمدتا برای بیماران پس از تعویض دریچه مصنوعی قلب، فیبریلاسیون دهلیزی پرخطر و ترومبوآمبولی استفاده می شود.خونریزی و سایر عوارض جانبی مستلزم نظارت دقیق بر عملکرد انعقاد در طول درمان دارویی است.داروهای ضد انعقاد خوراکی جدید در سال های اخیر داروهای ضد انعقاد خوراکی نسبتاً ایمن و مؤثری هستند، از جمله داروهای سابان و دابیگاتران اتکسیلات.

2) داروهای ضد پلاکت: از جمله آسپرین، کلوپیدوگرل، آبسیکسیماب و غیره، می توانند تجمع پلاکتی را مهار کنند و در نتیجه تشکیل ترومبوز را مهار کنند.در سندرم حاد کرونری معمولاً از گشاد شدن بالون عروق کرونر و شرایط با ترومبوتیک بالا مانند کاشت استنت، آسپرین و کلوپیدوگرل به صورت ترکیبی استفاده می‌شود.

3) داروهای ترومبولیتیک: از جمله استرپتوکیناز، اوروکیناز و فعال کننده پلاسمینوژن بافتی و غیره که می توانند باعث ترومبولیز و بهبود علائم بیماران شوند.

2. درمان جراحی:

از جمله ترومبکتومی جراحی، ترومبولیز کاتتر، فرسایش اولتراسونیک و آسپیراسیون ترومبوز مکانیکی، لازم است به شدت علائم و موارد منع جراحی را درک کنید.از نظر بالینی، عموماً اعتقاد بر این است که بیماران مبتلا به ترومبوز ثانویه ناشی از ترومبوز قدیمی، اختلال عملکرد انعقادی و تومورهای بدخیم برای درمان جراحی مناسب نیستند و باید با توجه به پیشرفت وضعیت بیمار و تحت نظر پزشک درمان شوند.