01.Diagnose van diepe veneuze trombose en longembolie

Diepe veneuze trombose (D-VT) is vatbaar voor longembolie (PE), gezamenlijk bekend als veneuze trombo-embolie (VTE).De plasma-D-dimeerspiegels zijn significant verhoogd bij VTE-patiënten.

Gerelateerde onderzoeken hebben aangetoond dat de plasma-D-dimeerconcentratie bij patiënten met PE en D-VT groter is dan 1.000 μg/l.

Vanwege vele ziekten of sommige pathologische factoren (chirurgie, tumoren, hart- en vaatziekten, enz.) hebben ze echter een zekere invloed op de hemostase, resulterend in een verhoogd D-dimeer.Hoewel D-dimeer een hoge gevoeligheid heeft, bedraagt ​​de specificiteit daarom slechts 50% tot 70%, en kan D-dimeer alleen geen VTE diagnosticeren.Daarom kan een significante toename van D-dimeer niet worden gebruikt als een specifieke indicator voor VTE.De praktische betekenis van D-dimeertesten is dat een negatief resultaat de diagnose van VTE uitsluit.

 

02 Verspreide intravasculaire coagulatie

Gedissemineerde intravasculaire coagulatie (DIC) is een syndroom van uitgebreide microtrombose in kleine bloedvaten door het hele lichaam en secundaire hyperfibrinolyse onder invloed van bepaalde pathogene factoren, die gepaard kan gaan met secundaire fibrinolyse of geremde fibrinolyse.

Het verhoogde plasmagehalte van D-dimeer heeft een hoge klinische referentiewaarde voor de vroege diagnose van DIC.Er moet echter worden opgemerkt dat de toename van D-dimeer geen specifieke test voor DIC is, maar dat veel ziekten die gepaard gaan met microtrombose kunnen leiden tot de toename van D-dimeer.Wanneer fibrinolyse secundair is aan extravasculaire coagulatie, zal het D-dimeer ook toenemen.

Studies hebben aangetoond dat D-dimeer al dagen vóór DIC begint te stijgen en aanzienlijk hoger is dan normaal.

 

03 Neonatale verstikking

Er zijn verschillende gradaties van hypoxie en acidose bij neonatale asfyxie, en hypoxie en acidose kunnen uitgebreide vasculaire endotheliale schade veroorzaken, resulterend in het vrijkomen van een grote hoeveelheid stollingsstoffen, waardoor de productie van fibrinogeen toeneemt.

Relevante onderzoeken hebben aangetoond dat de D-dimeerwaarde van navelstrengbloed in de verstikkingsgroep aanzienlijk hoger is dan die van de normale controlegroep, en vergeleken met de D-dimeerwaarde in perifeer bloed ook aanzienlijk hoger.

 

04 Systemische lupus erythematosus (SLE)

Het coagulatie-fibrinolysesysteem is abnormaal bij SLE-patiënten, en de afwijking van het coagulatie-fibrinolysesysteem is meer uitgesproken in het actieve stadium van de ziekte, en de neiging tot trombose is duidelijker;wanneer de ziekte verlicht is, neigt het coagulatie-fibrinolysesysteem normaal te zijn.

Daarom zullen de D-dimeerspiegels van patiënten met systemische lupus erythematosus in de actieve en inactieve stadia aanzienlijk verhoogd zijn, en zullen de plasma D-dimeerspiegels van patiënten in de actieve fase aanzienlijk hoger zijn dan die in de inactieve fase.

05 Levercirrose en leverkanker

D-dimeer is een van de markers die de ernst van een leverziekte weerspiegelen.Hoe ernstiger de leverziekte, hoe hoger het D-dimeergehalte in het plasma.

Relevante onderzoeken hebben aangetoond dat de D-dimeerwaarden van de Child-Pugh-klassen A, B en C bij patiënten met levercirrose (2,218 ± 0,54) μg/ml, (6,03 ± 0,76) μg/ml en (10,536 ± 0,76) μg/ml waren. 0,664) μg/ml, respectievelijk..

Bovendien was D-dimeer significant verhoogd bij patiënten met leverkanker met snelle progressie en slechte prognose.

06 Maagkanker

Na resectie van kankerpatiënten treedt bij ongeveer de helft van de patiënten trombo-embolie op en is het D-dimeer bij 90% van de patiënten significant verhoogd.

Bovendien bestaat er een klasse suikerrijke stoffen in tumorcellen waarvan de structuur en de weefselfactor sterk op elkaar lijken.Deelnemen aan menselijke metabolische activiteiten kan de activiteit van het stollingssysteem van het lichaam bevorderen en het risico op trombose verhogen, en het niveau van D-dimeer wordt aanzienlijk verhoogd.En het niveau van D-dimeer bij maagkankerpatiënten met stadium III-IV was significant hoger dan dat bij maagkankerpatiënten met stadium I-II.

 

07 Mycoplasma-pneumonie (MMP)

Ernstige MPP gaat vaak gepaard met verhoogde D-dimeerwaarden, en de D-dimeerwaarden zijn significant hoger bij patiënten met ernstige MPP dan bij milde gevallen.

Wanneer MPP ernstig ziek is, zullen hypoxie, ischemie en acidose lokaal optreden, gekoppeld aan de directe invasie van pathogenen, die vasculaire endotheelcellen zullen beschadigen, collageen zullen blootleggen, het stollingssysteem zullen activeren, een hypercoaguleerbare toestand zullen vormen en microtrombi zullen vormen.De interne fibrinolytische, kinine- en complementsystemen worden ook achtereenvolgens geactiveerd, wat resulteert in verhoogde D-dimeerniveaus.

 

08 Diabetes, diabetische nefropathie

De D-dimeerspiegels waren significant verhoogd bij patiënten met diabetes en diabetische nefropathie.

Bovendien waren de D-dimeer- en fibrinogeenindexen van patiënten met diabetische nefropathie significant hoger dan die van type 2-diabetespatiënten.Daarom kan D-dimeer in de klinische praktijk worden gebruikt als testindex voor het diagnosticeren van de ernst van diabetes en nierziekten bij patiënten.

09 Allergische purpura (AP)

In de acute fase van AP zijn er verschillende gradaties van hypercoagulabiliteit van het bloed en een verbeterde bloedplaatjesfunctie, wat leidt tot vasospasmen, aggregatie van bloedplaatjes en trombose.

Verhoogde D-dimeer bij kinderen met AP komt vaak voor na 2 weken na aanvang en varieert tussen klinische stadia, wat de omvang en mate van systemische vasculaire ontsteking weerspiegelt.

Bovendien is het ook een prognostische indicator: bij aanhoudend hoge niveaus van D-dimeer duurt de ziekte vaak langdurig en is deze vatbaar voor nierbeschadiging.

 

10 Zwangerschap

Gerelateerde onderzoeken hebben aangetoond dat ongeveer 10% van de zwangere vrouwen een significant verhoogd D-dimeergehalte heeft, wat wijst op een risico op bloedstolsels.

Pre-eclampsie is een veel voorkomende complicatie van zwangerschap.De belangrijkste pathologische veranderingen van pre-eclampsie en eclampsie zijn stollingsactivatie en versterking van de fibrinolyse, resulterend in een toename van microvasculaire trombose en D-dimeer.

D-dimeer nam snel af na de bevalling bij normale vrouwen, maar nam toe bij vrouwen met pre-eclampsie, en werd pas na 4 tot 6 weken weer normaal.

11 Acuut coronair syndroom en dissectie-aneurysma

Patiënten met acute coronaire syndromen hebben normale of slechts licht verhoogde D-dimeerwaarden, terwijl aorta-dissectie-aneurysmata opvallend verhoogd zijn.

Dit houdt verband met het significante verschil in de trombusbelasting in de arteriële bloedvaten van de twee.Het coronaire lumen is dunner en de trombus in de kransslagader is minder.Nadat de intima van de aorta is gescheurd, dringt een grote hoeveelheid arterieel bloed de vaatwand binnen en vormt een dissectief aneurysma.Onder invloed van het coagulatiemechanisme wordt een groot aantal trombi gevormd.

12 Acuut herseninfarct

Bij een acuut herseninfarct zijn de spontane trombolyse en de secundaire fibrinolytische activiteit verhoogd, wat zich manifesteert als verhoogde D-dimeerspiegels in het plasma.Het D-dimeerniveau was significant verhoogd in het vroege stadium van een acuut herseninfarct.

De plasma-D-dimeerspiegels bij patiënten met een acute ischemische beroerte waren licht verhoogd in de eerste week na het begin, stegen significant in 2 tot 4 weken en verschilden niet van de normale waarden tijdens de herstelperiode (>3 maanden).